Interview door Ralph Edelstein
Maud Wiemeijer is scenarioschrijver en heeft de online serie ANNE+ bedacht en geschreven. In ANNE+ volgen we het turbulente dating-leven van een lesbische studente in Amsterdam.
Welke taboes doorbreek jij?
Nou, ik ben volgens mij niet zozeer bezig bewust taboes te doorbreken. Ik vind het vooral belangrijk om lesbische meisjes representatie te geven in Nederlandse films en series, want die hadden ze veel te weinig. In mijn jeugd heb ik dat zelf ook echt gemist. Als er al lesbische personages in films of series zaten dan hadden ze vaak maar één verhaallijn, namelijk worstelen met hun coming out of hun verboden liefde. Behoorlijk stereotyperend. Ik wil laten zien dat het gewoon heel leuk is om lesbisch te zijn.
Je zegt dat je zelf lesbische rollen gemist hebt in je jeugd. Vertel?
Als je in je puberteit komt en nog in de kast zit en je ziet niets om je heen waarin je jezelf kunt herkennen, dan voel je je heel eenzaam. Zeker als al je vrienden zichzelf wel herkennen in types of personages. Ik denk dat het mij erg had geholpen als ik wat meer films had gezien waarin ik mezelf herkende, of die dichter bij mij stonden. Dan had ik mezelf denk ik eerder geaccepteerd en was ik eerder uit de kast gekomen.
Waarom is het zo belangrijk dat lesbiennes meer gerepresenteerd worden in de media?
Het is een beetje een stom woord, maar om lesbiennes te normaliseren. Om te laten zien dat wij gewoon deel van de samenleving zijn en niet zomaar genegeerd kunnen worden. Vooral voor jonge meisjes is dat belangrijk denk ik.
Wat voor reacties krijg je op straat of in de tram?
Ik krijg vaak meisjes op me af die me bedanken, bijvoorbeeld omdat de serie hen geholpen heeft om uit de kast te komen. Hanna, de hoofdrolspeelster, krijgt dat ook. Maar we krijgen ook reacties van hetero mensen hoor, die dan zeggen ‚ook ik herkende me in Anne‘. Het is een universeel liefdesverhaal wat we vertellen. Dat vind ik heel fijn om te merken, dat de serie voor veel mensen herkenbaar en relevant is.
Tegen wat voor problemen loop je anno 2019 als lesbienne nog aan?
Ik zou het niet echt problemen noemen, maar wat opvalt is dat de acceptatie van lesbiennes heel anders is dan die van homoseksuele mannen. Bij vrouwen geldt meer dat sommige mensen het aantrekkelijk vinden, die kijken er op een seksuele manier naar en vinden het sexy als twee vrouwen zoenen. Het is dus veel nageroepen en lastig gevallen worden. Dat is onlosmakelijk verbonden met openlijk gay zijn. Maar weet je, ik woon in Nederland en ik heb het relatief goed. In andere delen van de wereld is het veel erger.
Hoor je wat je nu doet? Je normaliseert eigenlijk negatief en asociaal gedrag…
Ja… bizar is dat eigenlijk he? Dat ik er al volledig van uit ga dat dit er nou eenmaal bij hoort…
Dat betekent dat er dus nog genoeg te doen is voor je.
Zeker. Weet je wat het is, dit soort dingen is voor mij dagelijkse kost. Mensen denken dat je eenmalig uit de kast komt en dat het dan klaar is. Maar je bent als lesbienne dagelijks opnieuw bezig uit de kast te komen. We zijn er nog lang niet. Ik probeer mezelf momenteel te dwingen vaker het gesprek aan te gaan na een homofobe opmerking. Zo van ‚waarom zeg je dat nou?‘. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in, maar als je het niet doet verandert er ook niks.
Zijn er taboes die je in de serie (nog) niet aandurft?
Nee hoor. Maar we wilden een serie maken waar iedereen naar kon kijken en daar zitten in Nederland heel wat regels aan met betrekking tot seks en leeftijd. Zo is seizoen 1 redelijk braaf, maar als er een seizoen 2 komt willen we de grenzen misschien iets meer opzoeken.In aflevering twee kregen we van YouTube bijvoorbeeld een restrictie van 18+ omdat er heel even een tepel in beeld was. Het vreemde is dat het kijkers zijn die dat rapporteren. Dat verbaasde ons. Al zouden dat natuurlijk ook mensen kunnen zijn die gewoon iets tegen de serie hebben. Maar nee, ik zit niet tijdens het schrijven al met de rem erop. Ik wil natuurlijk het liefst gewoon kunnen schrijven wat ik wil schrijven.
Waar staat het feminisme volgens jou voor?
Ik heb het gevoel dat we weer in een flinke feministische golf zitten. Een paar jaar geleden viel me op dat de jonge generatie een beetje lui en belegen was geworden wat dit onderwerp betreft. Nu laten vrouwen weer luider hun stem horen, om gehoord te worden en om gebruik te maken van de rechten waar de generaties voor ons voor gevochten hebben. Helaas is dat nog nodig. Vrouwen moeten nog altijd twee keer zo hard werken om net zo serieus genomen te worden als mannen. We verdienen minder, worden minder serieus genomen, worden nageroepen op straat. Dat lijken kleine dingen, maar ze hebben echt impact op het dagelijks leven van die vrouwen. Ik denk bovendien dat vrouwen een diepgeworteld seksisme naar zichzelf hebben. Vrouwen vinden zichzelf al gauw te dik, of te dom, of niet interessant genoeg. Ze vinden dat ze op bepaalde dingen geen recht hebben. Daar worden we mee opgevoed, dat zit in de samenleving. Dat moeten we afleren, maar dat is niet makkelijk. Amy Poehler zei het perfect: ‚It takes years as a woman to unlearn what you have been taught to be sorry for.‘
Meer weten over Yoni? Kijk hier.
